18 մասնաճյուղ, 600 սան՝ Հովհաննես Գասպարյանի անվան պարի ակադեմիան նշում է հիմնադրման 13-ամյակը: Ակադեմիան բացվել Մոսկվայում 2005 թվականին, այսօր այն համարվում է  ամենամեծ պարային կառույցը ամբողջ աշխարհում:

«Նման հաստատություն  ունենալը մեր ամբողջ ընտանիքի եւ մասնավորապես հորս՝ Հովհաննես Գասպարյանի երազանքն էր: Ցավոք, ժամանակից շուտ կյանքից հեռացավ հայրս եւ նման կառույց հիմնելը արդեն մեր ընտանիքի համար դարձավ գերագույն նպատակ: 2005 թվականին Մոսկվայում հիմնադրվեց ակադեմիան եւ կոչվեց հորս անունով»,- պատմում  է ակադեմիայի հիմնադիր Իշխան Գասպարյանը:

Այսօր էլ Ակադեմիայի հիմնադիրը հուզմունքով է հիշում առաջին աշակերտուհուն, որ միակն էր առաջին պարապմունքի ժամանակ: Հետո ավելացան աշակերտները, ընդլայնվեց աշխարհագրությունը: Հաջողության բանաձեւը պարզ էր: Ակադեմիայում պետք է գործեր ամուր ընտանիքի մոդելը:

«Մեր պարային ակադեմիան մի մեծ ամուր ընտանիք է: Իսկ ամուր ընտանիքի հիմքում պետք է ընկած լինի սերը: Այս դեպքում սերը ու նվիրումը կատարած աշխատանքին: Մեր ակադեմիայում հավաքված են ստեղծարար ու ստեղծագործ մարդիկ, որոնք ներդնում են իրենց ամբողջ ներուժը  հաջողության հասնելու համար: Պարարվեստը, շոյվելով այդ վերաբերմունքից, այնքան հոգատար է եղել մեր նկատմամբ, որ կարողացել ենք  մեծանալ ու ծավալվել»,- պատմում է Իշխան Գասպարյանը:

Այսօր  մայրաքաղաքից բացի  ակադեմիայի մասնաճյուղերն են գործում Արտաշատում Ավշարում, Էջմիածնում եւ Աբովյանում: Յուրաքանչյուր խմբում միաժամանակ երկու եւ ավելի  պարուսույց է աշխատում: Ծնողները պարի ընթացքի հետեւում են սպասասրահում տեղադրված  մեծ էկրանի միջոցով:

«Մենք հնարավոր ամեն բան անում ենք, որ երեխաները կտրվեն կենցաղից եւ այդ մի քանի ժամվա ընթացքում  հայտնվեն հեքիաթային աշխարհում: Աշխարհ, որտեղ չկա կենցաղ, կա միայն արվեստ: Դա չափազանց կարեւոր է: Մեր հաստատություն հաճախող երեխան ոչ միայն  պետք է կարողանա լավ պարել, այլեւ հարուստ ներաշխարհ, գեղեցիկը ընկալելու ու մատուցելու հատկություն ունենա»,- նշում  ակադեմիայի հիմնադիրը ու ավելացնում, որ  յուրաքանչյուր մարդ կարող է սովորել պարի լեզուն, եթե ունենա աշխատասիրություն եւ ցանկություն: Պարը կա յուրաքանչյուրի մեջ, պետք է կարողանալ արթնացնել ու զարգացնել այն:

Պարի ակադեմիայում կամ, ինչպես սաներն են սիրում ասել, Հովիկ ստուդիոյում ժամանակն արագ է անցնում: 45 րոպե տրամադրվում է դասական պարի ուսուցանմանը, այնուհետեւ երեխաները  սովորում են տարբեր ազգերի պարեր:

«Մենք շատ մեծ ուշադրություն ենք դարձնում մանկավարժական կոլեկտիվի ընտրությանը: Մեր ակադեմիայում ողջունվում է միայն իրական նվիրյալ մասնագետների մուտքը:  Ավելի հաճախ պարուսույցներին մեր նախկին աշակերտներից ենք ընտրում, կամ էլ ներգրավում այլ կոլեկտիվների պարողներին: Գիտեք, պարարվեստը սիրում է անմնացորդ նվիրում: Եթե ընտրել ես այդ աշխարհը, չպետք է դավաճանես: Հաճախ տեսնում ենք, որ  պարուսույցը նաեւ այլ ոլորտներում է  աշխատում կամ այլ կոլեկտիվում է դասավանդում: Ես հասկանում եմ, որ կենցաղային խնդիրների լուծման համար է արվում, բայց ինձ համար դա ընդունելի չէ: Մեր ակադեմիայում աշխատող  պարուսույցը պետք է մեր մեծ ընտանիքի անդամը լինի եւ լիարժեք նվիրվի գործին, որ անում է: Միայն այսպիսով նա կհասնի հաջողության եւ միաժամանակ կնպաստի մեր կառույցի առաջխաղացմանը»,- նշում է Իշխան Գասպարյանը:

Պարի ակադեմիայի մեծ ընտանիքը տարին մեկ անգամ է համախմբվում: Երեխաները  մեծ բեմեր հաճախ են բարձրանում, բայց գլխավոր իրադարձությունը հուլիսին է: Երբ Երեւան են գալիս նաեւ Մոսկվայի մասնաճյուղի աշակերտները եւ   Օպերայի եւ բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի բեմում հանդիպում են ակադեմիայի բոլոր 18 մասնաճյուղերի սաները: